Vrijdag 26 april 2019
De voorbije maanden plaatsten duizenden vaak jonge activisten de klimaatproblematiek hoog op de maatschappelijke agenda. De 'bosbrossers' kunnen daarbij zowel op bijval als op kritiek rekenen. Zo wordt luidop de vraag gesteld of hun eigen ecologische voetafdruk - en dus hun individuele levenswandel - niet op gespannen voet staat met hun groene eisenpakket. Dat 'klimaatmeisje' Greta Thunberg consequent de trein neemt om zich doorheen Europa te verplaatsen, lijkt de gedachte te bevestigen: je kan niet op een integere manier een probleem aan de kaak stellen als je zelf, in welke mate dan ook, deel bent van dat probleem. Dat leidde er zelfs toe dat de reisgewoontes van Anuna De Wever, initiatiefneemster van Youth for Climate, publiekelijk werden gefileerd.
Deze discussie biedt heel wat stof tot nadenken. Hoe ver reikt immers de individuele morele verantwoordelijkheid voor een globaal fenomeen? Is ons handelen een druppel op een hete plaat, of is het de druppel die de emmer doet overlopen? Is het moreel laakbaar of zelfs hypocriet om te pleiten voor overheidsmaatregelen terwijl je je zelf af en toe een vliegreis permiteert? Moeten we ons dan schuldig voelen?
We nodigden Geert Van Eekert (docent wijsbegeerte UAntwerpen), Robrecht Vanderbeeken (filosoof en auteur, ACOD Cultuur) en Maïté de Haan (masterstudente wijsbegeerte en lid Students for Climate) uit om over deze en andere vragen in gesprek te gaan. Bert Leuridan (docent wijsbegeerte UAntwerpen) leidde het debat in goede banen.