Hoewel mijn ouders mij vanaf dag 1 aanspoorden om op Erasmus te gaan, was mijn interesse tijdens de eerste jaren van mijn opleiding erg laag. Daar kwam verandering in toen ik via de EESTEC afdeling aan het Informatica departement een weekje in contact kwam met buitenlandse studenten in Estland. Van zodra ik terug kwam, stond mijn besluit vast dat ik deze kans toch moest grijpen.

De bestemming koos ik op aanraden van verschillende personen, en ook de Finnen die ik toen al had ontmoet nodigden mij uit. Zij gaven mij later nog praktische tips (“kom in het voorjaar”, de beste locaties voor een kot en dergelijke). Voor mijn leerprogramma was ik dan weer vooral op mezelf aangewezen.  De vakken koos ik volledig in functie van mijn interesses: gezien Aalto zeer flexibel is in de keuze van het studietraject was dit geen probleem.

De ontvangst aan de Aalto University verliep ontzettend vlot: toen ik aankwam bracht een mentor me naar mijn kot zodat ik zelf de weg niet moest vinden. De dagen erna kwam de informatie heel gericht via een onthaaldag en een aantal brochures.

Vrij snel gingen daarna mijn drie vakken van start, waarbij ook sterk rekening werd gehouden met de aanwezigheid van internationale studenten. Enkel voor mijn onderzoeksstage moest ik ter plekke nog wel wat details geregeld krijgen, maar uiteindelijk kreeg ik voor de onderzoeksstage mijn eigen kantoor en kon ik mij daar ook op focussen.

Buiten de lessen was het verblijf in Finland erg aangenaam. Ik focuste mij daarbij specifiek op activiteiten en bijeenkomsten van de lokale studenten en in mindere mate op evenementen specifiek gericht voor de grote groep internationale studenten. In het begin was dat wel een hele uitdaging (taal alsook andere sociale omgang), maar uiteindelijk werd ik op die manier wel meegesleurd in de rijke beleving van de Otaniemi campus waar studenten op allerlei manieren hun hobby's uitoefenen op de campus (en daarin ook actief worden aangemoedigd).

Bij mijn terugkeer heb ik de tijd niet gehad om lang na te denken: er volgde mijn thesisverdediging, de proclamatie, en een maand later begon ik aan mijn doctoraat.

Wat later ben ik gaan beseffen dat ik een unieke ervaring achter de rug had: de rest van mijn leven zal ik nooit meer zo lang in het buitenland kunnen verblijven met dezelfde vrijheid. Daarnaast was ik ook een periode (ondanks de ondersteuning) toch voor een groot deel op mezelf aangewezen: wassen, eten koken, mezelf verzorgen toen ik ziek was enz. Die ervaringen hebben me veel geholpen om op mijn eigen benen te gaan staan na mijn studieloopbaan (meer dan op kot in Belgie verblijven).

De omgang met andere culturen en andere perspectieven deed mij ook mijn eigen leefwereld in België sterk in vraag stellen: uit deze confrontatie groeide dan ook achteraf de wil om te verbeteren en ook in de toekomst meer aandacht te besteden aan reflectie. Dat wordt ook op professioneel vlak enorm op prijs gesteld in de omgang met collega's.