Abstract
Dit project behandelt wat ik zal benoemen als de 'reductieve' cinema van Chantal Akerman en Marguerite Duras middels een studie naar de filosofische, politieke en artistieke relaties die het werk van deze multidisciplinaire artiesten hebben bepaald. Hun experimenten met reductie in geluid en beeld worden gekenmerkt door een inperking van visuele betekenaars en toegenomen afhankelijkheid van de geluidstrack (met name voice-overs, nadrukkelijke stiltes en een anti-naturalistische spreekstijl), overeenkomstig de elliptische, anti-dramatische verhaallijnen en gedepsychologiseerde karakterisering en acteerstijl. De antikapitalistische, self-made kunst van Akerman en Duras getuigt van een voorkeur voor autofictie en ascetisch, reductief modernisme en vormt hiermee een radicale esthetische uitdrukking van het anti-institutionele en anti-autoritaire klimaat post-1968. De verwante wijzen waarop de films van Akerman en Duras zich verhouden binnen wat doorgaans benoemd wordt als 'minimalisme', faciliteert een herdefiniëring en -situering van deze willekeurig gebruikte term binnen hedendaagse filmstudies. Mijn comparatieve en genealogische onderzoek met nadruk op de katalytische heroriëntatie op negativiteit en transcendentie binnen de continentale filosofie, zal leiden tot een analyse van de oorsprong en aard van reductie in de cinema van Akerman en Duras in relatie tot opvattingen van negatieve esthetiek in de kunst, literatuur, kritiek en filosofie van de bestudeerde periode.
Onderzoeker(s)
Onderzoeksgroep(en)
Project type(s)