Abstract
Veel betonnen residentiële gebouwen naderen het einde van hun voorspelde levensduur, waarbij de schade in 50 tot 80% van de gevallen gerelateerd is aan wapeningscorrosie. Echter treedt bij herstel vroegtijdig falen vaak op in reparatie mortels (bijv. loslaten en scheuren). Bovendien wordt er twee tot drie keer meer cement dan de standaard cementmengsels gebruikt, en draagt de cementproductie bij aan 5-8% van de wereldwijde CO2-uitstoot. Hierdoor ontstaat er een dringende behoefte voor optimale en duurzame herstelmortels, vooral met de Europese transitie naar een Circulaire Economie en de doelstelling voor duurzame ontwikkeling in gedachten. Om dit te bereiken, moeten cementvervangers zo worden gekozen dat een maximale CO2-uitstoot/klinkergehalte reductie kan worden bereikt. Daarnaast zal duurzaamheid, het vermogen van een product om zijn levensduur te doorstaan, worden opgenomen door thermo-hydro-mechanische testen. Hierbij zal sterk gefocust worden op krimp, hechtsterkte, carbonatatie-en chloridebestendigheid, en toepasbaarheid. Anderzijds zal duurzaamheid reeds tijdens het ontwerp worden overwogen door de materiaalproductie-impact te beperken en door de levenscyclusanalyse (LCA) en levenscycluskostenanalyse (LCCA) van de reparatiemortel te optimaliseren. Uiteindelijk zullen de LC(C)A en testresultaten, via een multi-criteria beslissingsanalyse, de meest optimale en duurzame reparatiemortel voor een specifieke toepassing bepalen.
Onderzoeker(s)
Onderzoeksgroep(en)
Project type(s)