Abstract
De opvang van vluchtelingen in veel Europese landen heeft meerdere vormen van solidariteit aangewakkerd (Hamann en Karakayali, 2016). Terwijl het merendeel van het onderzoek naar solidariteit gericht is op praktijken onder volwassenen, is er weinig bekend over de sociale ervaringen van solidariteit onder kinderen, in het bijzonder niet-begeleide minderjarige vluchtelingen (Kauhanen en Kaukko, 2020). Studies met niet-begeleide minderjarige vluchtelingen laten zien dat de asielstelsels in Europa vaak in hun basisbehoeften voorzien. Hun alledaagse sociale ervaringen en de erkenning van hun stem en agency als unieke individuen worden echter zelden erkend, wat leidt tot ontmoetingen van strijd (Korkiamäki en Gilligan, 2020). Net als elke andere maatschappelijke groep ervaren niet-begeleide minderjarige vluchtelingen solidariteit en oefenen ze die ook uit. Dit project bouwt voort op Axel Honneth's kritische theorie van erkenning die bestaat uit drie patronen van liefde, rechten en sociale waardering (Honneth, 1996). De theorie van Honneth houdt zich fundamenteel bezig met sociale ongelijkheden en sociale rechtvaardigheid en is een waardevolle benadering om de sociale levenservaringen van kinderen op het gebied van emotionele, juridische en sociale erkenning te onderzoeken (Thomas, 2012). Dit project hanteert een normatief-ethische benadering door de lens van de nieuwe sociale studies van de kindertijd die kinderen situeren als autonome en actieve agenten in plaats van passieve slachtoffers (Graham et al., 2017). Het is gebaseerd op etnografisch veldwerk en past participerende observatie aangevuld met interviews toe om op een diepgaande manier te onderzoeken hoe een groep niet-begeleide minderjarige vluchtelingen de verschillende vormen van emotionele, wettelijke en sociale erkenning begrijpt, uitoefent en ontvangt, en om te onderzoeken hoe solidariteitspraktijken aan het licht komen en waar ze ontbreken.
Onderzoeker(s)
Onderzoeksgroep(en)
Project type(s)