Onderzoek Mario Rinke

Abstract

De negatieve effecten van de de bouwinsdustrie op ons milieu zetten toenemende druk op de ontwikkeling van nieuwe, meer duurzame bouwpraktijken. Dit project beoogt de wetenschappelijke basis te leggen voor basisontwerpstrategieën voor de ontwikkeling van duurzamere en beter aanpasbare draagstructuren, die als het meest permanente onderdeel van het gebouw worden beschouwd en het overgrote deel van de belichaamde koolstof bevatten. Om te ontwerpen voor verandering, moet deze verandering eerst begrepen worden. Aan de hand van een empirische analyse van bestaande herbestemmingsprojecten, wil dit project nieuwe inzichten creëren in hoe en onder welke voorwaarden bouwstructuren verandering toelaten. Het project zal hierbij bevindingen uit academisch onderzoek en de architectuurpraktijk met elkaar verbinden.

Onderzoeker(s)

• Promotor: Rinke Mario
• Co-promotor: Blom Johan
• Mandaathouder: Pacquée Robbe

Onderzoeksgroep(en)

• Henry van de Velde

Project type(s)

• Onderzoeksproject

Abstract

Uitgaande van de beperkingen van de middelen waarmee wij te maken hebben, verkent het project een paradigmaverschuiving: architectuur ontwerpen met beschikbaarheden. Dit plaatst de architect in een nieuwe rol binnen het ontwerp- en bouwproces, die het architectuuronderwijs fundamenteel uitdaagt. Daarom moeten er nieuwe methoden, instrumenten en processen in het architectuuronderwijs worden gevonden en ingevoerd. Architecten zijn essentiële actoren in de noodzakelijke verschuiving naar een duurzame bouwsector, aangezien zij ideeën ontwikkelen, gebouwen en onze infrastructuur vormgeven, in wezen bouwmaterialen kiezen en bouwprocessen modereren. Hoewel onderzoekers en mensen uit de praktijk zich met deze kwestie hebben beziggehouden en alternatieven onderzoeken die gebaseerd zijn op het circulaire gebruik van materialen, bouwonderdelen of gebouwen, is de opleiding van architecten nog steeds grotendeels losgekoppeld van het nadenken over nieuwe ontwerpstrategieën voor een duurzamer gebouwde omgeving. De eigenlijke ontwerppraktijk in het architectuuronderwijs moet verbonden worden met de state of the art kennis over duurzaam ontwerpen, studenten en docenten moeten ontwerpen op basis van hulpbronnen (beschikbaarheid) vaststellen en trainen als een nieuw paradigma in onze bouwcultuur. En er moet een breder begrip komen van wat duurzaamheid en circulariteit betekenen en wat zij binnen de Europese context kunnen brengen aan het zeer verschillende. Het inbedden van circulair denken en het maken van concrete objecten in de context zelf van plaatsen zijn krachtige elementen van het architectuuronderwijs die hulpmiddelen moeten zijn in toekomstbestendige architectuurcurricula.

Onderzoeker(s)

• Promotor: Rinke Mario

Onderzoeksgroep(en)

• Henry van de Velde

Project type(s)

• Onderzoeksproject
• Onderwijsproject

Abstract

Dit onderzoeksproject heeft tot doel te begrijpen hoe gebouwen tijdens hun levensduur veranderen als ze worden aangepast. Als gebouwen niet meer gebruikt worden of niet meer gebruikt kunnen worden, verhindert hun zeer karakteristieke ontwerp, met name de bouwstructuur, vaak dat het aangepast kan worden aan nieuwe mogelijke functies, wat leidt tot leegstand en, bijgevolg, sloop. Veroudering is veruit de belangrijkste reden voor sloop - en meestal van vrij jonge gebouwen: Hun levensduur (ca. 40 jaar) is dus veel korter dan hun fysieke levensverwachting (min. 80-100 jaar). Inzicht in de omstandigheden van verandering, eerst van het gebruik en vervolgens van het gebouw, en welke onderdelen noodzakelijke transformaties of uitbreidingen verhinderen of mogelijk maken, vormt een wezenlijke basis voor het ontwerp van nieuwe gebouwen. Een dergelijke kennis van verandering ontbreekt grotendeels. Voortbouwend op zowel een gedetailleerde analyse van verschillende case studies langs hun aanpassingen als op het bureau van belanghebbenden in de bouwindustrie, zal het project aanpasbaarheid empirisch modelleren om te laten zien hoe gebouwfuncties, bouwsystemen en materialen met elkaar samenhangen, en welke paden van duurzaam gebouwontwerp het meest waarschijnlijk zullen leiden tot gebouwen met een lange levensduur.

Onderzoeker(s)

• Promotor: Rinke Mario
• Co-promotor: Blom Johan
• Mandaathouder: Pacquée Robbe

Onderzoeksgroep(en)

• Henry van de Velde

Project type(s)

• Onderzoeksproject

Abstract

De draagconstructie van een gebouw is niet alleen de meest permanente en stijve laag van een gebouw, maar ook de meest energie-intensieve. Het moet dus zo worden ontworpen en geconstrueerd dat het niet alleen een eerste levensduur van een gebouw dient, maar ook het hergebruik ervan en aanpassingen voor nieuwe functies mogelijk maakt. Om te begrijpen hoe de structuur het meest waarschijnlijk wordt aangepast en hoe ze veranderingen in de omgeving mogelijk maakt of verhindert, bestudeert dit project het hergebruik en de aanpassing van moderne gebouwen. In navolging van deze op ervaring gebaseerde aanpak, bespreekt het ook de ontwerppaden van de belanghebbenden in het renovatieproces om de structuur te verbinden met zijn context en de gewenste en ondernomen veranderingen. De bevindingen van deze objecthistorie worden in ruimtelijke CAD-modellen in kaart gebracht en uiteindelijk geformaliseerd in schematische diagrammen met zones van aanpasbaarheid aan de functies en de structurele indeling. Door een nieuwe modelleringsaanpak van duurzaamheid en verandering in een gebouw te bieden, kunnen de algemene bevindingen verder worden gebruikt voor een nieuw ontwerpproces van fundamenteel aanpasbare gebouwen en voor verder onderzoek naar de modellering van het aanpassingsvermogen.

Onderzoeker(s)

• Promotor: Rinke Mario

Onderzoeksgroep(en)

• Henry van de Velde

Project type(s)

• Onderzoeksproject