Abstract
Vanaf de late jaren veertig kenden de Spaanse steden een snelle groei. De massale migratie van plattelandsbewoners resulteerde in de opkomst van achterbuurten en sloppenwijken aan de randen van de steden. Het Franco-regime was aanvankelijk vijandig tegenover stedelijke gebieden omdat deze als tegenstrijdig met de visie van het regime op de samenleving werden beschouwd. Dus, het regime probeerde dit fenomeen te bestrijden en ontwikkelde een reeks stadsplannen in een poging de stad te reguleren en te segregeren. Het stedelijk discours was echter complex in deze periode, en de regering faciliteerde en moedigde de bouw van massieve en uniforme appartementencomplexen, die het aanzien van de stad veranderden, ook aan. Het is daarom niet verwonderlijk dat de culturele productie in deze periode deze radicale transformaties niet negeerde. Gedurende de Franco-dictatuur stelden romanschrijvers en filmmakers aspecten van de nieuwe stad in vraag, vaak met behulp van nieuwe vormen en verhalende technieken zoals het neorealisme, science fiction, enz. Dit project heeft als doel het analyseren van de manieren waarop deze narratieven zich met de franquistische stad bezighielden. In dit werkstuk zal beargumenteerd worden dat literatuur en film niet alleen de veranderende stad weerspiegelden. Integendeel, romanschrijvers en filmmakers namen actief deel aan de creatie van het imaginaire rond de stad: ze namen het stedelijk discours van die tijd over, ondermijnden het en daagden het uit. Door zowel Madrid als Barcelona te bestuderen, zal er in dit project getracht worden een volledig beeld te geven van de culturele reacties op de grootschalige verstedelijking van Spanje tijdens de Franco-periode.
Onderzoeker(s)
Onderzoeksgroep(en)
Project type(s)