Abstract
Posthumane milieufilosofie behelst een veelbelovende poging om de relatie tussen mens en natuur te herzien. Er zijn echter meerdere problemen die de toepasbaarheid van het posthumanisme in de weg staan. Meer specifiek wordt deze beweging geconfronteerd met problemen van zelfbeschikking, ethiek en implementatie. Dat wil zeggen, posthumane milieufilosofie is obscuur over de vraag hoe menselijke zelfbeschikking moet worden begrepen, wat haar relatie is tot bestaande ethische theorieën, en hoe haar inzichten moeten worden geïmplementeerd. Dit onderzoek heeft als doel om deze uitdagingen aan te pakken, en om zo het posthumanisme meer toepasbaar te maken op het concrete leven. Het probleem van zelfbeschikking wordt ten eerste geadresseerd door middel van 'ameliorative conceptual engineering' van de concepten 'autopoiesis' en 'sympoiesis', waarna de analyse zal worden uitgebreid naar de bredere discussie over zelfbeschikking. Het probleem van ethiek wordt geadresseerd door middel van een kritische vergelijkende analyse tussen posthumane normativiteit enerzijds en het begrip 'zorg' en zorgethiek anderzijds. Het probleem van implementatie wordt geadresseerd door middel van een praktisch-filosofische samenwerking met de Ambassade van de Noordzee. Het eindproduct van dit onderzoek is een filosofisch raamwerk voor een posthumane ethiek, die consistent is met posthumane waarden en normen en tegelijkertijd helderheid en uitvoerbaarheid toevoegt aan de bestaande literatuur.
Onderzoeker(s)
Onderzoeksgroep(en)
Project type(s)