Als ik mensen vertel wat ik doe, lopen de reacties sterk uiteen. Grofweg kunnen deze reacties echter in twee categorieën worden onderverdeeld: praktische en ethische. 

De praktische reactie komt erop neer dat het onmogelijk is om erfgoed in oorlogssituaties te beschermen. Sommigen denken dat ik gek ben: “erfgoed beschermen in de oorlog is onmogelijk”; “wij [militairen] hebben wel wat beters te doen”; “de bescherming van cultureel erfgoed heeft niets te maken met ons [humanitaire] werk”; “het is voor ons [de erfgoedsector] niet mogelijk om hier iets aan te doen.” Om te benadrukken hoe stom ik wel niet ben, werd ik onlangs een “moderne Don Quichot” genoemd.

Dan de ethische reactie. Sommige mensen vragen zich af of het wel ethisch verantwoord is om oude dingen te beschermen, terwijl er ook mensen zijn die beschermd moeten worden: “Hoe durft u oude stenen te beschermen als er ook mensen zijn die eten en onderdak nodig hebben?”

Beide reacties roepen serieuze vragen op die diepgaande reflectie en zorgvuldige, weloverwogen praktische actie vereisen. Wij, The Blue Shield, hebben niet alle antwoorden maar houden ons wel bezig – en zullen dat blijven doen – met deze diepgaande reflectie. Ik hoop ook dat dit af te lezen valt aan ons praktijkwerk en onze ambities. 

In mijn presentatie ga ik het hebben over de geschiedenis van de bescherming van erfgoed in de oorlog, over de aard van oorlog en over hoe The Blue Shield iedereen ervan probeert te overtuigen waarom het beschermen van erfgoed belangrijk is en hoe we dat kunnen doen.